Defne KORYUREK
Salone del Gusto'nun kapisindan girdik. Boynumuzda Terra Madre delege kartlari, benim elimde laptop'um, onde Emre, ben onun pesinde "suraya oturalim da, dosyayi biraz calisalim" diyerek. Beni "hizli hareket eder" diye taniyanlar, bir de Emre'yi seyretsinler. Bir durup, oturup bakamaz etrafa, dusunmek icin. Aksiyon halinde olacak illa. Kulp da buldu bu duruma gecenlerde. Inovasyon gurularindan birinin verdigi seminerden dem vurup basarinin anahtarini ilan etti: aksiyon. Eh! Durmadik, haliyle. Oturup dosyalari calismadik ve salonlardan birine daldik, hizla goz gezdirdigimiz kitapcigin icinde listelerini buldugumuz laboratuarlarda acaba yer kalmis midir, diye. Laboratuarlara bilet almak gerek. Bilet icin de uygun masayi bulmak. Bulduk, nihayet. Siraya da girdik edepli edepli. Boyle kosturur vaziyette ve elimdeki laptop'la pek de kolay olmayan bir bicimde siraladigim kodlarla, gectim gorevlinin karsisina. O Italyanca, ben Ingilizce... Hayir! Hic yer kalmamis! Caresizlikle, hayal kirikligi karisimi bir ruh hali sardi beni. Birseyleri kaciriyoruz, hissi. Emre bakti bana ve "Yesim'e de oluyor boyle" dedi. Hanimi. E, benim travmaminda tarifini yaptik ya, yeniden dolasmaya basladik ve bir baska salona gectik. Aman! De Cecco'nun standi karsimizda, sagimizda Lavazza ve solumuzda sira sira dizilmiz San Danielle prosciutto'lari...
Bu saydiklarim en buyuk sponsorlarindan ucuymus Salone del Gusto'nun. Daha sonra anladik, elbette. Ama sadece San Danielle'in standinin fotograflarina bakarak girisin heybetini sezebilirsiniz belki. Emre'yi bilmem ama bu heybet, beni ilk anda urkuttu. Slow Food'un organizasyonuna davetli olup endustriyel boburlenmenin mabedi bir show'un orta yerinde kalmisiz gibi... Cok da dusunecek firsat vermedi Emre bana, suruklemeye devam etti pesi sira. Procsiutto'larin tadina bakarak basladik. Tadina bakacagimiz onlarca procsiutto'nun ilki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder